නුඹ, උයන සහ මම

උයන් කොන
දිගු පටු මං පෙත් ය
රොබරෝසියා පෙති හලන
මැයි මාර සිනා සෙන

නුඹ
මිදී මා සුරතින්
රොබරෝසියා පෙති නෑව
වංගුව මේක
මෙන්න මේ අඩ අඳුරු තැන
නුඹේ මුව සිප ගත්ත තැන

තනියම ඇවිද්දත් අද
කටපාඩමින් කිව්වැකි
මතක පොද
නුඹ හා එක්ව සිට
අතීතෙට අයිති උන

දුර

සුසුම් දෙක තුනක දුර
නාඳුනන අප අතර

ගින්දර

ඔබ දුන්න ගින්දර
ප්‍රවේසම් කරගමි
සීතලට අවුලන්න
හිම වැටෙන්නට පටන්ගත්තම...

පිළිස්සුම

පිලිස්සෙන්නේ නුඹද
නැතිනම් ඒ මගේ හිතද?

පහන

නිවී ගිය පහනකි
පෝය දුර දැයි
කල්පනා කරන

අම්මා

කළු අත් බෑගයකි
බලි කුරුටු සිතුවම් ඇති
අම්මා යැයි ලොකුවටම ලියන ලද




 

වන්නම

විසික් උන ගිනි අඟුරකට
වෙනස් කල හැකිද වන්නම ?

නුඹට ඕනෑ හැටියට

තවරමි වත්සුණු
නුඹ කිව්ව විදිහට
එපා කිව් අංජන
දමමි කුණු කුඩෙට
ගිල්වමි නිල් දෙනෙත
කළුපාට උපැසියක
මේ ඉතින් මම
නුඹට ඕනෑ හැටියට

මකරු

හඳුනන මකරුන් ය
බැල්මකින් ගිනි දල්වන
මම 
ගිනි නිවනු නොහැකිව
ළතැවෙන

මල්

“රෝස“ වෙනවට වඩා අමාරුයි
“පිච්ච“ වෙන එක
 “ඇන්තූරියම්“ ගනන් උස්සන්නේ බොරුවට
 “කඩුපුල්“ වෙනමම කතාවකි
  ඉක්මනින් ඉවරවෙන

කන්ද

ඈත උස කඳු මුදුනක
නුඹ ඇතැයි සිතාගෙන මම
ඇහිපිල්ලමෙන් තොරව
බලාඉමි 
අවසන
කන්ද මට අත වනනු දැක
බිම බලාගෙන ගෙට යමි

නඩුව

මහා සැර මූණක් තිබ්බට
ලෝයර් මහත්තයා
සැරම නෑ සෙනේ
කවුරුත් නැති වෙලාවට
පුපුරු ගහනවා ඇස් අගිසි
කරුණාවට වෙන්නැති සෙනේ

ඔයාට සල්ලි නැති බව
මං දන්නවා සෙනේ
නඩත්තුව දුන්නා කියල
මගෙ කුරුටු අත්සන
ගහන්නට පුරුදුවෙන්නම් සෙනේ

දැං ඔයා කාලද සෙනේ?
මෙච්චර කාලයක් අහපු එක
එකපාර නවත්තන්න
අමාරුයි සෙනේ
බෙහෙත් ටික උනත්
වරද්දන්න හොඳ නෑ සෙනේ

අද ඇන්දෙ කහපාට මල් වැටුණු සාරිය
ඔයා මට ඒ දවස් වල අරන් දීපු
මල් වල කහපාට අඩුවෙලා සෙනේ
හරියට අපේ ආදරේ වගේ

මං තාම උසාවිය ලඟ
අම්මත් බලාගෙන ඇති
එහෙමනං මං යන්නද සෙනේ?
ඔයා ආවේ නැති හින්දම
නඩු වාරෙ 25 ට කල් ගියා සෙනේ

බුදුසරණයි සෙනේ

විරු පුත!!!!

වෙව්ලන අතැඟිලිය
වෙව්ලන හිත් ඇතිව
යන්තං පෙනෙන ඇස්
පිසදා ගෙන බැලුව
තුරුලේ හොවා ගෙන
නැලවිලි ගී කිව්ව
ගල් බිත්තියෙන් එනවද
පුත දිවි පිදුව